مهرآواز

من که نشد خنده شم رو لبهات

عوضش اشک شدی رفتی رو گونم

من که نشد باد بشم تو موهات

ولی تو دود شدی رفتی تو سینم

تو اگه خار باشی باز عاشق زخمی شدنم

به غیر تو که نمیشناسم من حتی خودمم

به خودت شاید بگی همین روزاست خسته بشم

مگه میشه که از خواستن تو دست بکشم

میخندم امّا از تو دلم آتیشه

میریزه قلبم تا بحث تو وا میشه

عمرا که این عشق واسه دلم عادی شه

تا وقتی زندم فکرمه هرجا پیشت