مهرآواز

به رهی دیدم برگ خزان

پژمرده ز بیداد زمان

کز شاخه جدا بود

چو ز گلشن روکرده نهان

در رهگذرش باد خزان

چون پیک بلا بود

ای برگ ستمدیده پاییزی

آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی

روزی تو هم آغوش گلی بودی

دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا دلداده رسوا

ای عاشق شیدا عاشق شیدا خار غمش در دل بنشاندم

در ره او من جان بفشاندم

تا شود نوگل گلشن و زیب چمن

رفت آن گل من از دست

با خار و خسی پیوست

♪♪♪

من ماندم و صد خار ستم

وین پیکر بی جان