مهرآواز

دورانِ بقا چو بادِ صحرا بُگذشت

تلخی و خوشی و زشت و زیبا بُگذشت

پنداشت ستمگر که جفا بر ما کرد

در گردنِ او بماند و بر ما بُگذشت

بس گرسنه خُفت و کَس ندانست که کیست

بس جان به لب آمد که بَرو کَس نگریست

آنان که به کُنجِ عافیت بِنشستند

دندان سگ و دهانِ مردم بستند