مهرآواز

دستای خالی با مغزی که پاچید

کوچه های تاریک بارونم که بارید

همه رفتیدو من موندمو گاری

حالم رو ب راه نی چیزی نمیخورم میکشتم پایین

عجب روزگاری دردا اب جاری

میرزه رو سرمونو همش ته چاهیم

ی اظافی رو زمین...شکار بی کمین

اعضامیم زیر زمین

تمومه رویاهام پر پر شدن

من خودمو کشتم رفیق از قبل مُردم

باخت دادم دنیامو قفس کشیدم

غمه تمومه رویامو نفس کشیدم

خوبی چیه وقتی جواب ندیدم

این قرص های لعنتی جواب نمیدن

ی ارتش تنها خودمم و خودم

میون غم ها زمین میخورم

ولی زودی سرپام فرو میره خشمام

نه نگفتم چشم ااااا

خارم توی چشمات نه؟!

انقده سم زدم افعی بشم

دورم آروم و خسته از دیده جمع

ولی زیاد طول نمیکشه وحشی بشم

منتظره روزی ان که بخشیده شن

همه گندیدن از دید من فاز تو لکیو

اسیره غم، خیلی وقته که من اسیرشم

میخوای بری بالا باید رد بشی اول از زیر من.